વર્ણન ન કર
હૃદયના ઘાવનું વર્ણન ન કર,
સહ્યા અભાવ તુ વર્ણન ન કર,
ઉતાર્યા ઘુંટડા કડવા જીવનમાં,
રમાયા દાવનું વર્ણન ન કર.
જખમ પર ખુબ ભભરાવ્યું છે એણે,
નમકના સ્ત્રાવનું વર્ણન ન કર.
રમ્યા એવી રમત આ વ્હાલા મિત્રો,
નર્યા દેખાવનું વર્ણન ન કર.
તરાપો ક્યાય ના નજરે ચડે ને,
તૂટેલી નાવનું વર્ણન ન કર.
યે જીવન હૈ
જીવન વિષે કહું એટલું,જીરવી ગયા તો જીવી ગયા,
આંસુના દરિયા આંખમાં,થીજવી ગયા તો જીવી ગયા.
વરદાન એવું જીન્દગી,
દમયંતી કેરા હસ્ત શી,
પકડ્યા ન પકડ્યા સોણલાં,ત્યાં મીન થઇ સરકી ગયા.
મિત્રોના મહોરાંની નીચે,
ચહેરા છુપાયા છે ઘણા,
શબ્દોના ખંજર આ હૃદય પર,ખુંપવી છટકી ગયાં.
ઈશ્વરને પણ અચરજ થયું,
એનું જ સર્જન માનવી,
ચઢ્યા જે એને ચાકડે,એ પિંડ ક્યાં ભટકી ગયાં.
જીવન એટલે ?
જીવન એટલે ચિંતાની વણઝાર,
જીવન દુઃખનો તો છે દરિયો,
જીવન સ્વાર્થની છે હેલી,
રમત રમાય કરતી મેલી.
જીવન મૃત્યુ તરફ ધકેલે,
જીવન અનેક ખેલો ખેલે ,
જેમાં બધી જ વસ્તુ મોંઘી,
એક જ વસ્તુ સૌથી સોંઘી.
જીવનમાં સોંઘો તે માણસ,
એનું જીવન જાણે ફાનસ ,
જીવમાં તેલ પુરીને બળતો,
અંતે ધુમ્રસેરમાં ભળતો.
રે મન
હે પ્રભુ,!કેવી આ સંસારની આંટીઘૂંટી,
રે મન, તારી ધીરજ કાં ખૂટી?!
જાણીને દુઃખ થાય કે,સરળતા એ દોષ છે,
જો એમ જ હો તો જગના બધા ગુના નિર્દોષ છે,
સરળ રહીશું જેટલા,દમ્ભીમાં ખાપીશું એટલા,
ઘટમાં રહેવા કાજ, હવે તાપે તપીશું કેટલા,
તારે મોઢે મીઠું બોલનારાની ક્યાં છે ત્રુટી?રે મન..
આ તારી દુનિયા આવી કેવી?!
કાલે જેને પત્થર માર્યા,
આજ બનાવે એને જ દેવી?
તારે શું?તુ જોયાં કર,આ થનાર સાચી-જુઠી..રે મન..
તુ કહે આ મ્હારાં,મ્હારાં,
તને બધા જ લાગે સારા ,
પણ આ તો છે અફાટ સમંદર,
એના બધે જ પાણી ખારાં,
હવે શું કામના હાથ હલેસાં,જ્યાં આખી નાવ જ તૂટી?..રે મન..
રોજ કરો આ પ્રાર્થના
-1
આવતી કાલથી હું ઉદાસ હોઈશ,
આવતી કાલથી-આજે નહિ.
આજે તો હું અનુભવીશ આનંદ,
અને દરરોજ આવે ગમ્મે તેટલી મુસીબતો,
હું કહીશ કે,
આવતીકાલથી હું ઉદાસ હોઈશ,
આજે નહિ…
-૨
બીજી પ્રાર્થના છે કવિવર રવીન્દ્રનાથ ટાગોર ની-
“મને તમને ઉગારો એ મારી પ્રાર્થના નથી,
પણ હું તરી શકું એટલું બળ મને આપજે.
વિપત્તિમાં મારી રક્ષા કરો એ મારી પ્રાર્થના નથી પણ,
વિપત્તિમાં હું ભય ન પામું એ મારી પ્રાર્થના છે.”
-૩
જીનગી તારાથી હું થાક્યો નથી,તું જો થાકી જાય તો કહેજે મને.
આ શબ્દોએ મને હમેશા જીવનની નવી પ્રેરણા અને થાક્યા પછીનું નવું બળ મને આપ્યું છે.
તમને પણ આપશે.ચોક્કસ.
મેલેરિયા
મેલેરીઆના નામથી મચ્છર પણ ફફડી જાય છે,
મેલેરીઆનો દર્દી આખેઆખો સસડી જાય છે.
ભુખ મરી ગઈ ભીતરની ને જાગી અગનની જ્વાળા,
માથું જાણે ઘણનો ઘા ને આંખો જાણે તાળાં.
અચ્છે અચ્છા નરબંકાઓ એમાં કથળી જાય છે.
આવ્યો આવ્યો આવ્યો ટાઢિયો મરી ભીતર આવ્યો,
મોટો મુકામ સમજીને એણે તો અડ્ડો જમાવ્યો.
મને જોઈને જોનારાના અંતર કકળી જાય છે.
હજી હમણાં તો સાજીસમીબેઠી’તી વાતો કરતી,
ટાઢની ગોળી છૂટી અચાનક ધાય ધાય કરતી.
ગોદ્ડાય તાવના નામે જાણે થથરી જાય છે.
દવાખાનેથી દલ્લો આવ્યો સોનેરી રૂપેરી ,
સોનેરી-રૂપેરી પણ થઇ ગઈ મારી વેરી.
એને ગળતાગળતા ઉરના કમાડ ખખડી જાય છે.
ઉઠું તો અડબડીયા આવે,સુવું તો આવે ચક્કર,
તને કયા નામથી કઈ રીતે હું બિરદાવું રે મચ્છર .
તારા દર્શન માત્રથી જ મારા હાંજા ગગડી જાય છે.
Share this:
યુદ્ધવિરામ
છે યુદ્ધનો વિરામ તોય શસ્ત્ર સજ્જ છું.
કરવો છે બહુ આરામ તોય શસ્ત્રસજ્જ છું.
વિચારું છું કે કામ પૂરા કર્યા બધાં,
લેવું છે રામનામ ,તોય શસ્ત્રસજ્જ છું.
‘ભાંગ્યું છે તોય ભરુચ’ એવું છે મારું ધામ,
હૈયે હજી છે હામ,તેથી શસ્ત્રસજ્જ છું.
લખ્યું જે મારે ભાગ તે ભજવીશ હું હજી,
જિંદગીને સો સલામ,હજી શસ્ત્રસજ્જ છું.
[મારી ૬૦ વર્ષની જિંદગીમાં કેટલાય મેજર ઓપરેશન થયા.પગ,કમર અને સાંધા ના દુખાવાને કારણે
જુદા જુદા બેલ્ટ બાંધવા પડે,એટલે બહાર જવાનું હોય ત્યારે આ પટ્ટાઓ બાંધવા પડે ત્યારે આ વિચાર મને આવ્યો કે,ભલે ને વિરામ હોય તોય હું તો ‘શસ્ત્રસજ્જ’ છું.]
‘માં’
હે પ્રભુ,તુ સાંભળ મારી આજીજી,
મને દે મારી ‘માં’ પાછી.
ઘણી માંદગી વેઠી એણે,
હવે ઝટ કરી દઉં સાજી..મને દે
ફરીથી તારા હાથે બનેલી સ્વાદિષ્ટ દાળ જમું હું,
ને બહુ સારું ગીત ગાઈ ફરીથી,તારા મનને ગમું હું,
ફરી તને ‘માં’ જોઈ મારું તનમન ઉઠશે નાચી..મને દે..
તને હવે ના દુઃખી થવા દઉં,તને ન એકલી રાખું,
તને કહે કોઈ કડવા શબ્દો,હવે નહિ હું સાંખું,
રડવા નહિ દઉં તને હવે ‘માં’,રાખું રાજી રાજી..મને દે..
હવે થાય છે તુ હજીયે હોત જો મારી પાસે,
હું તને લઇ જાત ‘ઓ માડી’,ચાર ધામના પ્રવાસે,
પણ ઈશ્વર આગળ અવળી પડી ગાઈ,આખીય મારી બાજી,
મને દે મારી ‘માં’ પાછી.
બીજું બધું ભલે હો મિથ્યા,બસ આ એજ વાત છે સાચી,
મને દે મારી ‘માં’ પાછી.
યાદ આવું તો ..
મારા જવાનો અફસોસ ન કરજો,
આંખોમાં વેદનાના આંસુ ન ભરજો.
યાદ તો આવીશ,ત્યારે એટલું કરજો,
તુલસી ક્યારે સાંજે દીવો ધરજો.
આ ઘરની હવાઓમાં હાજર જ હોઈશ,
બસ,આગળ જાતાં,જરા પાછળ ફરજો.
મારું મન
મારું મન ઉદાસ થઇ જાય છે,પણ
વળી પાછું હું વાળી લઉં છું.
એક એક શબ્દને મમળાવીને એનો,
અર્થ પામવાની કોશીશમાં, રાત ગાળી લઉં છું.
ખુબ જ વ્યથા એ છે કે,મારા વિચારો,
ઊર્મિઓનો,પડઘો ત્યાં કાં નથી પડતો?
પણ ‘હશે’,એમજ વિચારી,આખી વાતને જ ટાળી દઉં છું.
તમારું ‘ઘર’ મને મારું જ ‘ઘર’ કેમ નથી લાગતું?
મારી અંદર ક્યાં ચુકી? પસ્તાવો કરીને,
ઝીણા ઝીણા આંકાની ચાળણી થી, મનને ચાળી લઉં છું.
